Hátíð í bæ

Ljósadýrð loftin gyllir
lítið hús yndi fyllir
og hugurinn heimleiðis leitar því æ
man ég þá er hátíð var í bæ.

Ungan dreng ljósin laða
litla snót geislum baðar
Ég man það svo lengi sem lifað ég fæ
lífið þá er hátíð var í bæ.

Hann fékk bók, en hún fékk nál og tvinna,
hönd í hönd þau leiddust kát og rjóð.
Sælli börn sjaldgæft er að finna
ég syng um þau mitt allra besta ljóð.

Söngur dvín svefnin hvetur,
systkin tvö geta ei betur
er sofna hjá mömmu ég man þetta æ
man það þá er hátíð var í bæ.